Kontynuacja kinowego hitu sprzed lat zapowiadała się dobrze, ale tylko tym, którzy nie czytali wcześniej synopsisu. Fabuła filmu nie jest oryginalna. Młoda dziewczyna Laura, dobrowolnie zgłasza się do szpitala psychiatrycznego. Specjalizuje się on w leczeniu różnych fobii. Laurę paraliżuje strach przed ciemnością. Wpływ na to miał fakt z dzieciństwa, kiedy nieznany mężczyzna zabił na oczach małych dzieci ich rodziców. Dziewczyna i jej brat Henry wierzą, że bestialskiego zabójstwa dokonał legendarny Boogeyman - czający się na swoje ofiary w szafie. Lekarze próbują pomóc dziewczynie, ale jest strach tkwi głęboko w jej umyśle. Nawet jej rówieśnicy ze eksperymentalnej grupy dr Jessicy uważają ją za wariatkę, bo oskarżyła ona Boogeymana za zabójstwa dwojga innych pacjentów u których stwierdzono zgon na skutek samobójstwa. Gdy nadchodzi weekend, a bramy szpitalu zostają zamknięte – wszyscy w nim przebywający przekonują się, że legenda Boogeymana jest wciąż żywa. Pytanie tylko ile osób przetrwa szpitalną masakrę.

Film Jeffa Betancourta nie razi jakimiś wielkimi brakami. Jest to bardzo przyzwoicie nakręcony horror, ale niczym nie wyróżnia się z kanonu dzieł o seryjnych mordercach. Legendarni twórcy filmów gore z lat 80-tych mogą tylko pozazdrościć efektów zastosowanych do pokazania aktów zabójstw. Czasami nie dało się jednak tego oglądać bez zniesmaczenia. Boogeyman 2 nie posiadał wcale małego budżetu, ale ktoś pożałował pieniędzy na zaangażowanie bardziej utalentowanych aktorów. Sprawdził się jedynie Tobin Bell w roli okrutnego psychiatry. Reszta zasługuje jedynie na słowa pochwały, ale tylko po to by zachęcić ich do dalszej nauki rzemiosła. Muzyka użyta w filmie nieco mija się z fabułą… Zastanawiam się za co można pochwalić twórców filmów, ale to bardzo niewdzięczna rola, więc może to przemilczę.