David Cronenberg już od prawie czterdziestu lat jest jednym z najbardziej kontrowersyjnych i oryginalnych reżyserów na świecie. Po jego twórczości prawie zawsze możemy się spodziewać rzeczy niezwykłych i niesamowitych, sytuacji, których nikt wcześniej nie pokazał. W Polsce najbardziej znanymi jego dziełami są: „The Fly” („Mucha”) oraz „Scanners” („Telepaci”). „Videodrome”, mimo, iż został nakręcony w 1983 roku, to jest na 3 lata przed „The Fly”, zaistniał na naszym rynku znacznie później. Dziś jednak obraz ten uznawany jest za legendarny.

Opowiada on historię Maxa Renna (James Woods) – jednego z trzech prezesów kanału 83 w USA, należącego do ogólnokrajowej sieci kablowej. Stacja ta emituje programy z dużą ilością porno i przemocy. Bohater „Wideodromu” poszukuje czegoś, co mogłoby przyciągnąć większą widownię. Zupełnym przypadkiem jego przyjaciel natrafia na kodowany przekaz pewnej stacji. To tytułowa „arena video”. Po obróbce materiału okazuje się, że prezentuje on szokujące filmy, na których ludzie poddawani są okrutnym torturom. Max, uważając to za bardzo dobrą grę aktorską, myśli, że znalazł nareszcie program, którego szukał. Za wszelką cenę próbuje znaleźć producentów. Od tego momentu dzieją się z nim różne dziwne rzeczy. Zaczyna miewać halucynacje, a jego ciało przeobraża się. Twórcy videodromu wykorzystują go do własnych celów. Staje się ich marionetką, która mogą sterować za pomocą kaset video.

Film pokazuje, jak bardzo może zniszczyć człowieka telewizja. Scenariusz został zainspirowany publikacjami Marshalla McLuhana na temat destruktywnej siły mediów. Cronenberg chciał pokazać różnice dzielące rzeczywistość i jej symulację. Bardzo dobrze mu się to udało. Aby w pełni zrozumieć „Videodrome” należy oglądać go w skupieniu, bo można się nieźle pogubić pomiędzy wszystkimi halucynacjami głównego bohatera. Dzieło to skłania  do wielu refleksji na temat potęgi obrazu telewizyjnego. Sam Woods uznał reżysera za człowieka „myślącego w sposób niepojęty”, więc by objąć przekaz obrazu trzeba również, tak jak i on, niekonwencjonalnie myśleć.

W niektórych krajach „Videodrome” został uznany przez pewne organizacje za heretycki (m.in. dzięki dużej ilości sadomasochistycznych scen, jak i zabawnym oraz symbolicznym momencie biczowania telewizora). Czy naprawdę jest on taki? Myślę, że każdy powinien sam odpowiedzieć sobie na to pytanie. Na pewno jest fascynujący i zaskakujący. Według mnie jest to najlepsze dzieło, po „The Fly”, w karierze Cronenberga, jak i przełomowe wydarzenie w świecie mediów. Na pewno warto obejrzeć ten film, chociażby po to, by dowiedzieć się, czy Max Renn został całkowicie pochłonięty przez videodrome, czy też udało mu się z niego wyrwać. Samej końcówki natomiast nie za bardzo można wywnioskować z przebiegu akcji, co jest ogromnym plusem dla obrazu.